Μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου ήταν ουραγός στο πρωτάθλημα, τον Νοέμβριο αποφάσισε να απολύσει τον αναμορφωτή της, Gary Holt, και να βάλει στην θέση του το πιο «ακατάλληλο» μέλος του τεχνικού τιμ, που παρά τις τέσσερις διαδοχικές νίκες από την στιγμή που ανέλαβε, δεν ήταν σίγουρο ότι μπορεί να συνεχίσει στον πάγκο.
Βλέπετε ο David Martindale είναι έξω με αναστολή μετά από τέσσερα χρόνια φυλάκισης, όμως η αλήθεια είναι πως έχει κάνει την Livingston να παίζει σαν πρωταθλήτρια!
Μερικές ιστορίες, ποδοσφαιρικές ή μη, δεν είναι ευχάριστες. Από την αρχή η πλοκή δεν σε βοηθά να ταυτιστείς με τους ήρωες και η επιφυλακτική σου στάση σε εμποδίζει να αγκαλιάσεις το κλισεδιάρικο χαρούμενο τέλος που έρχεται.
Τέτοιες ιστορίες όμως δεν λειτουργούν ακριβώς παραδειγματικά, δεν θέλουν να μας εμπνεύσουν, αλλά κυρίως να μας αποδείξουν πως η ζωή χαρίζει απλόχερα δεύτερες ευκαιρίες. Ο David Martindale δεν θα γίνει το επόμενο ίνδαλμά σου, όμως η πορεία του προς την καταξίωση παραμένει εντυπωσιακή, ίσως και διδακτική για τους ανθρώπους που πήραν την κάτω βόλτα και νομίζουν πως δεν υπάρχει γυρισμός.
Ο 46χρονος Σκωτσέζος τεχνικός αγαπούσε από μικρός το ποδόσφαιρο, όμως παράλληλα ένιωθε και μία ακαταμάχητη έλξη για την παρανομία. Στις αρχές του 2000 ήταν ήδη μπλεγμένος στο οργανωμένο έγκλημα, λειτουργώντας ως βιτρίνα την παμπ του με σκοπό την διακίνηση ναρκωτικών. Με αυτόν τον τρόπο ξέπλενε μαύρο χρήμα και έστηνε ασφαλιστικές απάτες για χάρη των «ανωτέρων» του, εξασφαλίζοντας μια ταραχώδη και πλουσιοπάροχη ζωή. Ένα λάθος όμως και μια ανεξέλεγκτη φωτιά που ξέσπασε στο μαγαζί του το 2004, τον έβαλε στο στόχαστρο των αρχών και σύντομα ξεσκέπασε τον «μανδύα» της παρανομίας του. Η φυλάκιση ήταν μονόδρομος και η μείωση της ποινής στα τέσσερα χρόνια συν 100,000 λίρες για να βγει με αναστολή ήταν το «εισιτήριο» για να συνεχίσει την ζωή του.
Η απόφαση για αλλαγή πλεύσης ήταν άμεση και ο Martindale, ενώ περίμενε να δικαστεί και ήταν σίγουρος για το που θα καταλήξει, έκανε αίτηση σε ένα ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ώστε να πάρει πτυχίο στον κατασκευαστικό τομέα, έστω κι αν θα έπρεπε να βγει από την «στενή» για να ξεκινήσει τα μαθήματα. Έτσι κι έκανε! Το 2009, όντας πια ελεύθερος πολίτης, στρώθηκε στο διάβασμα, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την παλιά του αγάπη, το ποδόσφαιρο, παίζοντας στην Whitburn και αναλαμβάνοντας χρέη βοηθού προπονητή στην Broxburn Athletic.
Περίπου την ίδια περίοδο η Livingston ζούσε ίσως την πιο μαύρη περίοδο της ιστορίας της. Μετά από μία σταθερή παρουσία στην πρώτη κατηγορία, στην οποία μάλιστα έπαιξε και Ευρώπη, είχε κατρακυλήσει έως το τελευταίο επαγγελματικό επίπεδο (4η κατηγορία), επιλέγοντας την λύση της χρεοκοπίας και του υποβιβασμού στα χαρτιά αντί της οριστικής διάλυσης. Από εκεί και πέρα τόσο για την ίδια όσο και τον Martindale ορθωνόταν μία επίπονη και εξουθενωτική ανηφόρα, που από το 2014 και μετά έμελλε να την ανεβούν μαζί.
Η ιστορία της πρόσληψης του «βαρυποινίτη» είχε αρκετά εμπόδια. Ο ίδιος έψαχνε με κάθε τρόπο ένα «παραθυράκι» στον επαγγελματικό αθλητισμό και παράλληλα με τις προπονητικές σπουδές, που είχε αρχίσει μετά την απόκτηση του προαναφερθέντος πτυχίου του, μπήκε αρχικά στην οικογένεια της Livingston ως εθελοντής, χωρίς την παραμικρή πληρωμή. Μετά από αρκετούς μήνες ο εξαθλιωμένος οικονομικά σύλλογος τον προσέλαβε ως επιστάτη με έναν ελάχιστο μισθό, με τον ρόλο του να περιορίζεται στο να φουσκώνει μπάλες, να περιποιείται το γρασίδι και να βάφει τις γραμμές. Ακόμα κι έτσι η παρουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη, με τον τοπικό τύπο να κατακεραυνώνει την ομάδα για τον ρόλο του, εξαιτίας του εγκληματικού βιογραφικού του.
Η θέλησή του όμως ήταν ανυπέρβλητη. Αγνοώντας τα κακώς κείμενα, στρώθηκε στην δουλειά και σύντομα κέντρισε τα βλέμματα προπονητών και διοίκησης, που θέλησαν να αυξήσουν τις αρμοδιότητές του. Ο Martindale αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τις εξετάσεις για τα διπλώματα της UEFA στην Ιρλανδία (!), αφού η ομοσπονδία της χώρας του προσπαθούσε να αποτρέψει με κάθε τρόπο την πιστοποιημένη παρουσία του μέσα στα γήπεδα. Μετά από πολύ κόπο το 2016, όταν πια η Livigston είχε υποβιβαστεί πίσω στην τρίτη κατηγορία και έκανε μαζικές περικοπές, ο πρώην κατάδικος ανακοινώθηκε επίσημα ως βοηθός προπονητή, στο πλευρό του David Hopkin.
Η παρουσία του συνέπεσε με δύο συνεχόμενες ανόδους και την επιστροφή στα «μεγάλα σαλόνια» μετά από 13 ολόκληρα χρόνια. Σε ένα ακόμα περιστατικό άξιο αναφοράς, όταν επιβεβαιώθηκε και μαθηματικά ο προβιβασμός της ομάδας, ο Hopkin ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει για την Αγγλία και την Bradford, με την διοίκηση να προτείνει στον Martindale να αναλάβει αυτός τα ηνία. Ο Σκωτσέζος όμως αρνήθηκε, θεωρώντας πως μία τέτοια αμφιλεγόμενη κίνηση θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στο ποδοσφαιρικό κοινό σε μία περίοδο μεγάλης ευφορίας, αφού το λερωμένο ποινικό του μητρώο και η απειρία του μπορεί να επέφεραν την καταστροφή.
Στωικά, λοιπόν, παρέμεινε στο πόστο του, τόσο στο πλευρό του Kenny Miller, όσο και σε αυτό του Gary Holt, με τις αρμοδιότητες του να αυξάνονται συνεχώς και άπαντες μέσα στον σύλλογο να γνωρίζουν πως η «προαγωγή» του είναι θέμα χρόνου. Πέρυσι η Livingston σώθηκε σχετικά εύκολα, όμως παρέμενε αδιάφορη, ανήμπορη να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Αυτό επιβεβαιώθηκε φέτος, όταν στα μέσα Σεπτεμβρίου βρέθηκε ουραγός και στις 26 Νοεμβρίου, μετά από πέντε αγώνες χωρίς νίκη, ο πάγκος άδειασε ξανά, αφήνοντας τον Martindale μόνο του ξανά και… χωρίς επιλογή.
Η συγκυρία ίσως δεν ήταν η καλύτερη, όμως αυτήν την φορά δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόταση να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του συλλόγου. Αυτή που μπορούσε να την αρνηθεί όμως ήταν η ποδοσφαιρική ομοσπονδία, που του έδωσε μία προσωρινή άδεια δύο μηνών, στην οποία θα είχε την θέση ως υπηρεσιακός μαζί με τον Tony Caig. Παρά το μιασματικό αυτό «στίγμα» ο 46χρονος τεχνικός δεν το έβαλε κάτω. Στα τέσσερα πρώτα του παιχνίδια σημείωσε ισάριθμες νίκες, σκορπώντας ενθουσιασμό στις τάξεις του συλλόγου και οδηγώντας τον στα ημιτελικά του League Cup.
Το αμέσως επόμενο παιχνίδι ήταν απέναντι στην ισχυρή πρωταθλήτρια Celtic και όλοι περίμεναν πως η τύχη του πρωτάρη θα στέρευε ακριβώς εκεί. Ο Martindale όμως δεν μάσησε, υποχρέωσε τους υπερόπτες αντιπάλους του σε ισοπαλία και μετά έκανε τέσσερις σερί νίκες στο πρωτάθλημα, εκτοξεύοντας τον σύλλογο στην 5η θέση! Στα προσεχώς ξανά η Celtic, που αυτή φορά σοφότερη και εντός έδρας ήθελε να δώσει ένα καλό μάθημα στον «φυλακόβιο», που είχε τολμήσει να τα βάλει μαζί της. Για μια ακόμη φορά βρήκε… τοίχο και η αήττητη σε δέκα αγώνες Livingston είχε μια ακόμη αποστολή να φέρει εις πέρας, πριν η διορία των δύο μηνών λήξει μια για πάντα!
Ο ημιτελικός του League Cup απέναντι στην St. Mirren δεν ήταν απλή υπόθεση, αφού αφενός μιλούσαμε για την μοναδική ομάδα που έχει κερδίσει φέτος την Rangers σε Ευρώπη και Σκωτία, και αφετέρου για το τελευταίο «σκαλοπάτι» πριν την επαναφορά της Livingston σε τελικό τέτοιας διοργάνωσης μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, όταν και κατέκτησε το τρόπαιο για να γίνει η πρώτη ομάδα εκτός του διπόλου του «Old Firm» που παίρνει τίτλο στην χώρα στην νέα χιλιετία! Φυσικά παίζοντας και για τον -ίσως τελευταία φορά- προπονητή τους, οι παίκτες του Martindale δεν υστέρησαν πουθενά και με πρωταγωνιστή τον σκόρερ, Scott Robinson, έφτασαν στην νίκη-πρόκριση στον μεγάλο τελικό.
Η τελευταία μάχη όμως έμελλε να δοθεί μόλις χθες. Αυτήν την φορά όχι στο γήπεδο, αλλά στα γραφεία της ομοσπονδίας και στην ακρόαση με την ταιριαστή ονομασία «Fit and proper person». Παρουσία της επαγγελματικής επιτροπής αθλητισμού, αλλά και μελών της κυβέρνησης, ο Σκωτσέζος τεχνικός «δικάστηκε» για δεύτερη φορά, ακριβώς για το ίδιο έγκλημα για το οποίο είχε εκτίσει την ποινή του. Η φημολογία ήθελε τα αυστηρά μέλη να μην παρασύρονται από τον ενθουσιασμό των αποτελεσμάτων και την εφταετή προσφορά του Martindale στον σύλλογο, με την εισήγησή της να παραμένει αρνητική. Αυτή την φορά όμως η «αθώωση» ήταν προ των πυλών! Με την σύμφωνη γνώμη της βουλευτή, Hannah Bardell, και την έκθεση του εγκληματολόγου, Phil Scraton, ο «βαρυποινίτης» λύθηκε από τα δεσμά του, ανέλαβε επίσημα την Livingston και σφιχταγκάλιασε την δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε!
