Το ποδόσφαιρο το αγαπάμε, το λατρεύουμε και το (παρ)ακολουθούμε γιατί μας χαρίζει συγκινήσεις, αλλά και γιατί είναι απλό άθλημα κι όλοι έχουν τη δική τους άποψη για τι… πάει καλά και τι… πάει λάθος.
Στην περίπτωση του Απόλλωνα είναι ξεκάθαρο πως είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα το τελευταίο διάστημα, -αν όχι η πιο φορμαρισμένη, τότε είναι μαζί με τον Άρη- και πως είχαν δίκαιο όσοι φώναζαν πως με σωστές κινήσεις αυτή η ομάδα θα μπορούσε να διακριθεί.
Κι αν τα προηγούμενα αποτελέσματα μπορεί να ήταν για κάποιους τυχαία, το «διπλό» επί του ΑΠΟΕΛ επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας πως η Λεμεσιανή ομάδα και οι άνθρωποι που την περιβάλλουν αδίκησαν… εαυτόν το πρώτο μισό του πρωταθλήματος.
Αναγνώρισαν βέβαια τα λάθη τους, κάτι που φανερώνουν οι μεταγραφές που έκαναν τον Ιανουάριο. Οι τρεις από τις τέσσερις έχουν βγει κι έχουν κάνει τη διαφορά, με τους Ουάρντα, Ντόνιο κι εσχάτως τον Εκπολό να δείχνουν ότι είναι παίκτες που μπορούσαν και μπορούν να βοηθήσουν ΑΜΕΣΑ τον Απόλλωνα.
Τι χρειαζόταν, όμως, για να μπορέσουν όλοι να παρουσιάσουν το καλό τους πρόσωπο;
Έναν καλό τιμονιέρη, έναν καλό καπετάνιο.
Αυτός βρέθηκε, έστω κι αργά, στο πρόσωπο του Μπογκντάν Αντόνε, ενός ανθρώπου που ξέρει τα αποδυτήρια κι έκανε τα βασικά…
Επέβαλε πειθαρχία, δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό, δούλεψε και δουλεύει για να ανατρέψει το κλίμα και μέσα από τις προπονήσεις και τους χαμηλούς τόνους, ζήτησε αποτελέσματα με οποιονδήποτε τρόπο.
Η πρώτη νίκη ήρθε στο ντεμπούτο του, ακολούθησε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και το σερί σταμάτησε στις πέντε.
Σταμάτησε στις πέντε, προσωρινά όμως, αφού ΑΜΕΣΑ έβγαλε αντίδραση και επανήλθε στα τρίποντα.
Επανήλθε στα τρίποντα, επέστρεψαν και τα χαμόγελα στο Κολόσσι.
Και με τέτοια ψυχολογία, αποτελέσματα και πάθος δεν αποκλείεται αυτό που μέχρι πριν από 1-2 μήνες φάνταζε απίθανο, τελικά να γίνει πραγματικότητα.
Ηλίας Πονηρός
