Aυτό που ΑΡΕΣΕ και αυτό που ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ

14.01.2021 20:00

“Σούπα” ήταν το ντέρμπι ανάμεσα στον Απόλλωνα και την Ομόνοια, με τους “κυανόλευκους”, έχοντας και το +3 από τους αντιπάλους τους να επιλέγουν μία διαφορετική τακτική και να προσέχουν περισσότερα τα νώτα τους.

Η προσέγγιση του αγώνα… βγήκε στον Γιάννη Πετράκη, αφού σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό τον Λέζιακς, ο Φιλιώτης ανταποκρίθηκε πλήρως στο ρόλο που του ανατέθηκε και γενικότερα η εστία του Δημητρίου δεν “απειλήθηκε” ιδιαίτερα.

Ήταν κάτι που ΑΡΕΣΕ, σ’ ένα ντέρμπι που με ήττα όχι μόνο όλα ξεκινούσαν από μηδενική βάση, αλλά και ο Απόλλωνας θα είχε σαφές μειονέκτημα σε περίπτωση ισοβαθμίας.

Από την άλλη, ωστόσο, ΔΕΝ ΑΡΕΣΕ η παθητική εικόνα της Λεμεσιανής ομάδας. Άπαντες περίμεναν να δουν έναν πιο… επιθετικό Απόλλωνα, τουλάχιστον με την πάροδο του χρόνου και τον Ελλαδίτη τεχνικό να ρισκάρει έστω λίγο παραπάνω.

Παρότι είχε στον πάγκο τους Μπένσοπ και Γκακπέ, χρησιμοποίησε μόνο τον Νταμπό από τους επιθετικογενείς παίκτες που είχε στη διάθεσή του και αυτόν ουσιαστικά στα τελευταία δέκα λεπτά του αγώνα. Έκανε μόλις δύο αλλαγές, δείχνοντας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δικαιολογώντας αυτή την κίνησή του με το “Καλύτερα να μην χάνεις όταν δεν μπορείς να κερδίσεις”.

Για να κερδίσεις, όμως, πρέπει και να επιτεθείς, πρέπει να κρατήσεις μπάλα και όταν μιλάμε για την ομάδα της Λεμεσού, που είχε ένα σερί σκοραρίσματος για 23 αγωνιστικές, περιμένεις να δεις κάτι διαφορετικό.

Παράλληλα, όταν δηλώνεις δημόσια ότι “Πιστεύω απόλυτα το υλικό που έχω στα χέρια μου. Καλύτερα να μείνω με τα παιδιά που έχω παρά να πάρει κάτι βιαστικό”, αναμένεις ότι δεν θα αρκεστείς σε δύο αλλαγές, πόσο μάλλον όταν αμύνεσαι, η εικόνα της ομάδας δεν έχει αλλάξει κι ενώ έχεις τη δυνατότητα να προχωρήσεις σε τρεις διορθωτικές κινήσεις σ’ έναν αγώνα.

Άλλωστε, ο ίδιος παραδέχθηκε -προς τιμήν του- πως “Πάντα προσπαθούμε να βρίσκουμε τις λύσεις με βάση πρώτα το δικό μας παιχνίδι και μετά τον αντίπαλο. Στο πρώτο ημίχρονο επιθετικά πήγαμε καλά, στο δεύτερο ξέρω τι δεν πήγε καλά. Αυτά είναι μεταξύ εμένα και των παικτών μου. Δεν πατάς ένα κουμπί και να γίνονται”.

Και όταν αναγνωρίζεις ότι κάτι… πήγε λάθος φροντίζεις να το διορθώσεις κι όχι απλώς να αναμένεις το σφύριγμα της λήξης.

Σαφώς και το αντιλαμβανόμαστε πως δεν μπορείς να πατάς ένα κουμπί και να τα αλλάζεις όλα.

Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι ακόμα κι αν η τεχνική ηγεσία των “κυανόλευκων” προχωρούσε και σε άλλες αλλαγές/διαφοροποιήσεις δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συνέβαινε.

Και κυρίως αντιλαμβανόμαστε και κανείς δεν παραγνωρίζει ότι ο Απόλλωνας παρέμεινε μόνος στην κορυφή της βαθμολογίας έχοντας διαφορά 2, 3 και 4 βαθμών από τις τρεις ομάδες που τον ακολουθούν.

Από την άλλη, όμως, αν προσπαθούσε η Λεμεσιανή ομάδα να παίξει πιο ορθόδοξα, να γίνει πιο… επιθετική ή έστω να προσπαθήσει να κρατήσει λίγο μπάλα και να “χτυπήσει” γρήγορα στην κόντρα-επίθεση, ίσως να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα.

Ίσως λόγω και της ποιότητας που υπάρχει από τη μέση και μπροστά στο “κυανόλευκο” ρόστερ να μπορούσαν να πετύχουν ένα γκολ, βάσει και των όσων έχουμε δει όλο αυτό το διάστημα, με τα βαθμολογικά δεδομένα να ήταν ακόμα καλύτερα ενόψει και της συνέχειας στο πρωτάθλημα.

Μία θεωρία ωστόσο, που απλά μένει στα… χαρτιά, αλλά πρέπει και οφείλουμε να επισημάνουμε γιατί άλλο Απόλλωνα βλέπαμε όλα αυτά τα χρόνια κι άλλο Απόλλωνα είδαμε στο ντέρμπι με την Ομόνοια.

Ηλίας Πονηρός