Κάποτε στην ετήσια γιορτή βραβεύσεων της ΚΟΠ ήταν πολύ σημαντικό για κάποιο διαιτητή να παίρνει τον τίτλο του κορυφαίου της σεζόν.
Ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών κάποιου διαιτητή για την καλή χρονιά που έκανε, όχι χωρίς λάθη καθώς αυτό είναι αδύνατον, αλλά τουλάχιστον με τα λιγότερα και με την προσωπικότητα που έβγαλε στο γήπεδο.
Είδαμε πριν από λίγες μέρες το Γιώργο Νικολάου να παίρνει με περηφάνια το βραβείο του κορυφαίου διαιτητή της χρονιάς, σε μια βράβευση που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να αφαιρεθεί από τη φετινή γιορτή της ΚΟΠ.
Σχολιάστηκε από τον κόσμο κυρίως η επιλογή του συγκεκριμένου διαιτητή, αφού είναι αλήθεια πως πολλές φορές προκάλεσε αρνητικά σχόλια και αντιδράσεις για αποφάσεις του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τη δεδομένη στιγμή.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχει βραβείο κορυφαίου διαιτητή, με μισή σεζόν και κάτι που σφύριξαν οι Κύπριοι ρεφ και με ξεκάθαρο άδειασμα σε όλα τα κρίσιμα ματς. Σε μια σεζόν που από πολύ νωρίς είχαμε ξένους στο VAR γιατί κρίθηκε από τους αρμόδιους ότι οι δικοί μας διαιτητές είχαν αδυναμία να ανταποκριθούν και θέτοντας τους νοκ άουτ από όλα τα κρίσιμα παιχνίδια στην τελική ευθεία της σεζόν, το να παραλαμβάνει κάποιος βραβείο του κορυφαίου, είναι καθαρό περιπαίξιμο.
Αν ήμουν μάλιστα στη θέση του Γιώργου Νικολάου, δεν θα ήθελα καν να παραστώ στην εκδήλωση και ευγενικά θα ενημέρωνα την ΚΟΠ ότι από τη στιγμή που δεν υπολογίζουν ή δεν εμπιστεύονται τον Κύπριο διαιτητή, ποιος ο λόγος να παραλάβει τέτοιο βραβείο που στο τέλος της ημέρας χάνει και την αξία του.
Ακόμα και στους κύκλους της διαιτησίας, συζητείται αυτό, ωστόσο όφειλαν και οι ίδιοι να λειτουργήσουν αν μη τι άλλο προστατευτικά προς τον εαυτό τους και να μην συμβάλουν στο να μειώνουν τη δική τους ισχύ, αν έμεινε δύναμη στον Κύπριο διαιτητή.
Κώστας Παναγιώτου
