Ο επίλογος του προδιαγραφόμενου γαλαζοκίτρινου δράματος συντάχθηκε στο «Αλφαμέγα». Στο γήπεδο που ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς γνώρισε την πρώτη του ήττα στον πάγκο των γαλαζοκιτρίνων και το μεγάλο αήττητο σερί των 14 αγώνων έλαβε τέλος. Τότε ήταν η ΑΕΛ, τώρα ο Απόλλων. Η επόμενη ημέρα θα είναι δύσκολη και ενδεχομένως μη διαχειρίσιμη, αλλά το οικονομικό κομμάτι θα μας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον.
Το πρωτάθλημα δεν χάθηκε απέναντι στον Απόλλων, αλλά τον Ιανουάριο. Όταν η ομάδα φώναζε για ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση και αντί αυτού αποκτήθηκαν δυο μόλις παίκτες που προφανώς δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του συνόλου. Είναι άξιο απορίας με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν οι Μπεν και Μακέντα, όταν αμφότεροι είχαν προβληματική παρουσία στο πρώτο μισό της αγωνιστικής περιόδου σε Ερυθρό Αστέρα και Άνκαραγκιουτζου αντίστοιχα. Δεν εξετάζουμε το βιογραφικό τους εδώ, αλλά τι είχαν να προσφέρουν δυο ποδοσφαιριστές που αποδεδειγμένα είχαν πτωτική πορεία και κόστισαν πολλές χιλιάδες ευρώ. Κι όταν οι δυο παίκτες έλαμψαν στο ξεκίνημα τους ήταν κυρίως λόγω της μετριότητας του συνόλου.
Ο υποφαινόμενος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου από τις 10 Ιανουαρίου, δυο ημέρες μετά την πρώτη ήττα του Μιλόγεβιτς στον πάγκο του ΑΠΟΕΛ και εν μέσω μεταγραφικής περιόδου. Μάλιστα οι πληροφορίες είχαν κλειστό τον Μπεν στους γαλαζοκίτρινους.
Σε εκείνη την αρθρογραφία ουσιαστικά έγραψα πως οι μεταγραφές θα καθόριζαν την πορεία του ΑΠΟΕΛ προς τον τίτλο. Τόνισα πως το ρόστερ ήταν ελλιπές και υπογράμμισα ότι οι υφιστάμενοι ποδοσφαιριστές έπιασαν το μάξιμουμ της απόδοσης τους και ως εκ τούτου δεν είχαν κάτι άλλο να δώσουν, πλην του Κβιλιτάια που μέχρι τον Ιανουάριο ήταν σκιά του καλού εαυτού του.
Διέκρινα κάτι ακόμα. Εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο εκείνη την περιόδο, αλλά το έγραψα. Όταν άπαντες εκθείαζαν την αμυντική συμπεριφορά της ομάδας που είχε δεχθεί μόλις εφτά τέρματα έγραψα χαρακτηριστικά: «Οι γαλαζοκίτρινοι θέλουν 3-4 έτοιμους ποδοσφαιριστές, με άμεση προτεραιότητα την απόκτηση επιθετικού. Και οι άλλες προσθήκες όπως φαίνεται θα αφορούν επιθετικογενείς παίκτες, δεκάρι και ακραίο επιθετικό, ωστόσο κατά την προσωπική μου άποψη η ομάδα χρειάζεται και κεντρικό αμυντικό».
Για ευνόητους λόγους δεν πρόκειται να αναπτύξω τη σκέψη μου γιατί η ομάδα ήθελε κεντρικό αμυντικό, αλλά κόντρα στο… ρεύμα το έγραψα και αποδείχθηκε σωστό. Μέχρι την 18η αγωνιστική το ΑΠΟΕΛ δέχθηκε εφτά τέρματα και σήμερα μετρά 23. Από τις 10 Ιανουαρίου και εντεύθεν οι γαλαζοκίτρινοι έδωσαν ακόμα 17 παιχνίδια και κέρδισαν μόνο Ακρίτα, Ομόνοια και Σαλαμίνα με μηδέν παθητικό, ενώ είχαν και τρεις λευκές ισοπαλίες με Πάφο, Άρη και Ομόνοια. Στους υπόλοιπους 11 αγώνες δέχθηκαν 16 γκολ!
Ούτε δεκάρι απέκτησε το ΑΠΟΕΛ που το είχε περισσότερο ανάγκη από τον κεντρικό αμυντικό εκείνη την περίοδο. Ήταν θέμα χρόνου για τους αντιπάλους να βρουν λύσεις στο ισχυρό όπλο των γαλαζοκιτρίνων που ήταν οι στημένες φάσεις. Όπερ και εγένετο. Όταν το πρωτάθλημα μπήκε στην τελική του ευθεία και ο κάθε χαμένος βαθμός ήταν ήττα για όλους, το ΑΠΟΕΛ δεν είχε κάτι άλλο να δείξει και εννοείται πως δεν μπορούσε να αιφνιδιάσει τον οποιοδήποτε αντίπαλο. Πέτυχε οκτώ τέρματα στα πλέι οφ και τα πέντε εξ αυτών από στημένες μπάλες (Κρέσπο με Ομόνοια, Ντβάλι με Πάφο και ΑΕΚ, Μαρκίνιος πέναλτι με ΑΕΚ, Κβιλιτάια με Απόλλων). Τα άλλα τρία έπειτα από σέντρες στον Γεωργιανό επιθετικό, με τα δυο γκολ να σημειώνονται με το κεφάλι (ΑΕΚ, Απόλλων) και το άλλο με σουτ στην κίνηση (ΑΕΚ). Σε κανένα αγώνα το ΑΠΟΕΛ δεν βρήκε γκολ πέραν του γνωστού τρόπου παιχνιδιού του.
Αποτέλεσμα τούτου μια νίκη σε εννέα αγώνες και αντίο στον τίτλο. Ένα δεκάρι που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ομάδα, όπως αποδεικνύεται από τα πιο πάνω, θα έδινε τουλάχιστον περαιτέρω λύσεις στην ανάπτυξη της ομάδας.
Ποιοι ευθύνονται και δεν αποκτήθηκαν δυο παίκτες σε θέσεις που είχε ανάγκη η ομάδα, δεν γνωρίζουμε και ούτε μας αφορά. Η ουσία είναι πως ήρθαν δυο επιθετικοί που ναι μεν χρειαζόταν η ομάδα, αλλά δεν πρόσφεραν το παραμικρό.
Και κάτι τελευταίο για τους τραυματισμούς που έπαιξαν ρόλο η αλήθεια. Το είχαμε αναδείξει και τότε προκειμένου να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το ΑΠΟΕΛ έπρεπε να εξαντλήσει το όριο των μεταγραφών. Επειδή ήταν δεδομένο πως ο Μαρκίνιος θα έμενε από δυνάμεις και κάποιοι ποδοσφαιριστές κλειδιά (Βιγιαφάνες, Δώνης) ήταν επιρρεπείς στους τραυματισμούς.
Κώστας Αθανασίου
