ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πέταξε την ευκαιρία να πατήσει κορυφή και να ανοίξει απόσταση από το ΑΠΟΕΛ και τον Απόλλωνα η Ομόνοια, σε ένα παιχνίδι που κανείς δεν περίμενε πως θα εξελισσόταν έτσι.
Από τα πρώτα λεπτά φάνηκε πως η Ομόνοια δεν είχε ηρεμία στο παιχνίδι της. Ήταν νευρική και… πνίγηκε μέσα στο άγχος για να κερδίσει, αφού τα αποτελέσματα των άλλων ομάδων την έφεραν σε θέση να κυνηγά την κορυφή και όχι μόνο.
Προσπαθούσαν οι παίκτες να κάνουν το κάτι παραπάνω και παρόλο που ήθελαν πολύ την νίκη, δεν είχαν το καθαρό μυαλό που χρειάζονταν για να ολοκληρώσουν τις ενέργειες τους. Μπορεί να το αρνήθηκε έμμεσα ο Μπεργκ ότι επηρέασε η απουσία του τραυματία Γκόμεθ (πέρασε εκτός τραυματίας) αλλά είναι αλήθεια πως ο τρόπος που μπορεί να κουμαντάρει το παιχνίδι είναι μοναδικός και φάνηκε η απουσία του.
Ο Παντίλιμον δέχτηκε ένα γκολ στο οποίο φέρει ευθύνη, αφού δεν αντέδρασε σωστά και εκεί η πίεση μεγάλωσε. Το άγχος γιγαντώθηκε και εκεί χάθηκε το παιχνίδι εντελώς. Εξάλλου μετά την ισοφάριση ήρθε ένα πέναλτι που έπρεπε να αποφευχθεί.
Όσον αφορά τους ποδοσφαιριστές ατομικά, αρκετοί υστέρησαν σε σχέση με άλλα παιχνίδια, λόγω των όσων αναφέραμε πιο πάνω. Προφανώς και αυτό δεν αποτελεί ελαφρυντικό, αφού στο τριφύλλι θα έπρεπε να ήταν σε θέση να το διαχειριστούν αυτό.
Ο Τιάγκο έδειξε και σε αυτό το παιχνίδι να μην είναι στα καλύτερα του και ίσως να χρειάζεται να αποφορτιστεί λίγο. Εξάλλου ο Ακιντολά έδειξε εξαιρετικά στοιχεία και μπορεί να δώσει λύσεις. Ο Ορτέγα ήταν αρκετά πίσω, λάθη που δεν συνηθίσαμε από τον Βιτόρ και άλλους ποδοσφαιριστές.
Η ήττα φυσικά δεν έχει ονόματα. Ήρθε συνολικά μέσα από την προσέγγιση όλων και ο καθένας έχει τις δικές του ευθύνες. Πόνεσε την Ομόνοια αυτή η ήττα αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αρκεί να μάθουν να διαχειρίζονται στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις.