ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Όπως συνηθίζεται μετά από μια ήττα, ο κόσμος αλλά και εμείς οι δημοσιογράφοι, ψάχνουμε να βρούμε τι έφταιξε και οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Από αυτό δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η ήττα της Ομόνοιας από τον Εθνικό.
Λέχθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Για το άγχος-πίεση των παικτών για την νίκη, για την απουσία του Γκόμεθ, για τα λάθη των Βιτόρ-Παντιλιμόν, για το πέναλτι, για την κόκκινη, για την πεσμένη απόδοση των Τιάγκο-Ορτέγα, ακόμη και για το ότι σκοράρει μόνο ο Ματ.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως τα αρνητικά συναισθήματα μιας ήττας φέρνουν πολλές φορές μια χιονοστιβάδα η οποία κυλώντας μαζεύει διάφορα αρνητικά. Πολλές φορές-τις πλείστες θα λέγαμε- η κριτική φτάνει στην ισοπέδωση και αυτό το αντιλαμβάνεται στο τέλος και ο ίδιος ο οπαδός που κάνει αυτή την κριτική, όταν πια ηρεμίσει και δει τα πράγματα πιο καθαρά.
Τα είδαν, τα ανάλυσαν και απορρόφησαν τους κραδασμούς στην Ομόνοια. Το ζητούμενο είναι απέναντι στην ΑΕΛ να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. Να δείξουν αντίδραση. Να δείξουν πιο σοφοί μετά από αυτό το αναπάντεχο αποτέλεσμα.
Το ότι το τριφύλλι παίζει την καλύτερη μπάλα αυτή την στιγμή στην Κύπρο το ξέρουν ακόμη και οπαδοί άλλων ομάδων. Τείνουν να το ξεχνούν όμως μετά από μια ήττα και οι ίδιοι οπαδοί της Ομόνοιας. Όχι πως δεν έχει θέματα να φτιάξει, αντιθέτως. Έχει αρκετά και εδώ έρχεται να μπει στην συζήτηση ξανά αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. Η αντίδραση.
Περιμένουμε από τους παίκτες να αποβάλουν την πίεση και να παίξουν την μπάλα που ξέρουν. Ακόμη και από τον προπονητή να δράσει ανάλογα. Υπάρχουν αλλαγές που φωνάζουν. Ενδεχομένως να μπορεί να ξυπνήσει ορισμένους παίκτες και να μην χρειαστεί να τους αλλάξει. Και αυτή δουλειά δική του είναι.
Το επόμενο παιχνίδι με την ΑΕΛ είναι ένα στοίχημα όπως και αν το δεις. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο…
