Μπιλ Σάνκλι: «Κάποιοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου, σας διαβεβαιώ όμως ότι είναι πολύ, πολύ σημαντικότερο ζήτημα».
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Γύρω από το ποδόσφαιρο έχει αναπτυχθεί ένας ιδιαίτερος ποδοσφαιρικός πολιτισμός, μια ποδοσφαιρική κουλτούρα. Σε πολλές χώρες, το ποδόσφαιρο είναι βαθιά ριζωμένο στην εθνική κουλτούρα, αποτελεί μέρος των καθημερινών συζητήσεων, είναι εν τέλει οργανικό κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, προϊόντα, βιβλία αφορούν αποκλειστικά το ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστές, γίνονται πρότυπα για τα μικρά παιδιά, σε πολλές πτυχές της ζωής, όπως είναι η πολιτική και η τέχνη, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Η ποδοσφαιρική κουλτούρα κάθε χώρας μπορεί να διαιρεθεί στο πως αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο οι οπαδοί, οι ποδοσφαιριστές και οι ομάδες. Οι διαφορές από χώρα σε χώρα είναι διακριτές. Επιπρόσθετα, διαχρονικά το ποδόσφαιρο έχει συνδεθεί με θέματα πολιτικής και θρησκείας.
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Το σημερινό επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει μια προνομιακή θέση στις καθημερινές μας συζητήσεις αλλά και στα ΜΜΕ και στα social media. Παραδοσιακά είναι συνδεμένο με το ευ αγωνίζεσθε, τις αξίες που πρεσβεύει κάθε club και την αφοσίωσης των οπαδών στην ομάδα τους, αλλά μέσα σε λίγες μόλις δεκαετίες το ποδόσφαιρο έχει μετασχηματιστεί σε ένα μεγάλο οχυρό της αθλητικής βιομηχανίας. Η μετάβαση στην σημερινή εμπορευματοποίηση του αθλήματος πέρασε από πολλά στάδια. Οι πρώτες διοργανώσεις στα τέλη του 19ου αιώνα, οι πρώτες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές μεταδώσεις και οι πολυεπίπεδες καλοστημένες αγορές σε παγκόσμια κλίμακα, μετέτρεψαν τους ημι-ερασιτεχνικούς συλλόγους σε πολυεθνικές εταιρείες χρησιμοποιώντας τη σχέση ποδοσφαιριστών και θεατών και το λεγόμενο Brand τους. Η σημερινή κατάσταση έχει κάνει μεγάλες εταιρείες που μπορεί να μην είχαν στο παρελθόν σχέση με την αγορά του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου, να κάνουν δυναμικό μπάσιμο στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο (όπως η Coca-Cola, Gazprom, Volkswagen) προσβλέποντας ευκαιρίες για αναγνωρισιμότητα και κερδοφορία σε αυτήν την νέα αγορά. Μπαίνοντας λοιπόν στο νέο μιλένιουμ, οι σύλλογοι πλέον χάνουν τα όποια τοπικά χαρακτηριστικά τους ή άλλες ιδιαιτερότητες που μπορεί να είχαν από την δημιουργία τους, στην προσπάθειά τους να εδραιωθούν στο νέο ποδοσφαιρικό περιβάλλον.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η SUPER LEAGUE
Ένας σεΐχης, ένας Ρώσος ολιγάρχης, ένας «βασιλιάς» του κινεζικού λιανεμπορίου, και τρεις μεγιστάνες του αμερικανικού αθλητισμού, όλοι εξαιρετικοί επιχειρηματίες. Η σχέση τους με το ποδόσφαιρο δεν ήταν κάτι το μυστικό, οπόταν η δημιουργία της Super League ήταν το πιο λογικό επόμενο επιχειρηματικό βήμα για αυτούς. Οι φερόμενες 15 ομάδες που θα σχημάτιζαν τη λίγκα, πέρσι μοιράστηκαν 2 δις που προσφέρει στις 32 ομάδες του Champions League η UEFA μαζί με τις υπόλοιπες 17 ομάδες. Αυτό που θα τους προσέφερε η νέα διοργάνωση είναι 4 δις αποκλειστικά για εκείνες, αφήνοντας στο περιθώριο όμως τους φτωχούς συγγενείς. Η αμερικάνικη προσέγγιση είναι ο ιδεατός τύπος του τελευταίου σταδίου της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου. Η εμφάνιση του στην Ευρώπη είναι το τελευταίο στάδιο απαξίωσης της λαϊκής προέλευσης του αθλήματος και κατά προέκταση της οποιασδήποτε ιδεολογίας μπορεί να έχει ένας σύλλογος ή οι οπαδοί του. Αυτή η προσπάθεια οικειοποίησης του αθλήματος, κατάφερε να κάνει ότι δεν κατάφερε ποτέ κανένας πολιτικός να κάνει στην Ευρώπη. Να ενώσει Βόρειους και Νότιους, αριστερούς και δεξιούς, άντρες και γυναίκες. Έτσι ο κόσμος βγήκε στους δρόμους στα όρια της εξέγερσης, απαίτησε να του δοθεί πίσω το άθλημα και το πέτυχε. Προς το παρόν.
Aρμάντο Ντιέγκο Μαραντόνα: «Οι πολιτικοί, οι άνθρωποι της κυβέρνησης, οι επιχειρηματίες γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, oι φτωχοί όμως άνθρωποι δεν θα σε προδώσουν ποτέ».
Ανδρέας Βρακάς
Διευθυντής Ακαδημιών Ομόνοιας Ψευδά
Technical Director
Mastersoccerleague
