Το ποδόσφαιρο «τιμωρεί». Κλισέ αλλά η έκφραση που αντικατοπτρίζει με απόλυτα κατατοπιστικό τρόπο το πως έχασε το ντέρμπι από την Ομόνοια η Ανόρθωση στο ΓΣΠ. Σκληρό αποτέλεσμα η ήττα σε σχέση με το τι έδωσε η ομάδα του Τσίσκο Μουνιόθ. Θα μπορούσε τουλάχιστον να μην χάσει αλλά δεν μπορεί να τα έχει παρά με τον εαυτό της.
Στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν τόσο καλή η «Κυρία». Έμοιαζε αιφνιδιασμένη απέναντι σε μια ομάδα που δεν μπορούσε να ξέρει πως θα παίξει από την στιγμή που είχε νέο προπονητή. Έδειξε αδυναμία στο να κρατήσει την μπάλα και είχε θέματα αμυντικά αφού ο Λάζαρος δεν βοηθούσε καθόλου στη μεσαία γραμμή και ο Ουάρντα άφηνε πολλές φορές μόνο τον Μηνά Αντωνίου με Μπρούνο και Λέζιακς.
Στη φάση του γκολ, γίνονται πολλά λάθη μαζεμένα. Ο Λάζαρος που χάνει την μονομαχία από τον Κούσουλο, οι Σάμπο και Πάντσεον θεατές, αφήνουν τον Παπουλή να γίνει κάτοχος της μπάλας. Ο Χάρογιαν βγαίνει πιο ψηλά να τον κλείσει και δημιουργείται τρύπα στην άμυνα που εκμεταλλεύτηκαν οι «πράσινοι». Επιθετικά αρκέστηκε σε μακρινές μπαλιές και κυνήγησε πολύ την πάσα πίσω από την πλάτη της άμυνας η Ανόρθωση με την μπάλα όμως να μην περνά από τη μεσαία γραμμή. Έστω και έτσι είχε μια πολύ καλή φάση με τον Ουάρντα να την σπαταλάει σε ακόμα ένα ματς.
Στο β΄ ημίχρονο βελτιώθηκε αισθητά η Ανόρθωση. Έστω κι αν ο Κορέια αναγκάστηκε να παίξει δεξί μπακ (πρωτόγνωρο γι΄ αυτόν) λόγω του τραυματισμού του Μηνά, μαζί με τον Φερέιρα μπροστά του, έλυσαν το αμυντικό πρόβλημα στην δεξιά πλευρά.
Η Ανόρθωση ήταν πιο απαιτητική, έβαλε πίεση, έκλεψε μπάλες και δημιούργησε ξεκάθαρες ευκαιρίες με αποκορύφωμα το «άχαστο» του Λάζαρου. Είχε επίσης τις δύο μεγάλες φάσεις με Φερέιρα και Ράντονιτς.
Στο τέλος όχι μόνο δεν ισοφάρισε αλλά δέχθηκε και ένα φτηνό γκολ με μακρινή μπαλιά του Μπέζους πίσω από την σέντρα και τον Κακουλή να κερδίζει και τον Μπαΐσίνιο και τον Κίκο ενώ ο Χάρογιαν έλειπε από την θέση του.
Καταληχτικά, όντως η Ανόρθωση έχει θέμα κυρίως στο σκοράρισμα και στις αποφάσεις μέσα στην περιοχή του αντιπάλου όπως είπε ο προπονητής της. Ο Τσίσκο Μουνιόθ κάνει ότι μπορεί. Και σήμερα ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον αγώνα και το παιχνίδι του αντιπάλου στην διάρκεια του ματς και το πώς αλλάζει την ομάδα του το δεύτερο ημίχρονο, δείχνει ότι κατέχει το αντικείμενο. Από εκεί και πέρα δεν μπορεί να μπει στο γήπεδο να σκοράρει.
Ο Χριστοδουλόπουλος απολογήθηκε για την μεγάλη ευκαιρία (και καλά έκανε αφού έτσι ένιωθε) όμως στο ποδόσφαιρο όλα μπορούν να χαθούν. Το θέμα με τον Ελλαδίτη δεν είναι η ευκαιρία. Η απάθεια και η νωχελικότητα την φετινή χρονιά (τόσο από αυτόν όσο και από κάποιους άλλους συμπαίκτες του) σε κάποιες στιγμές των αγώνων είναι αυτό που «δεν επιτρέπεται».
Ο Ουάρντα συνεχίζει να είναι εκνευριστικά ανούσιος και δεν βοηθά την ομάδα ούτε με τις επιπόλαιες αποφάσεις στην επίθεση ούτε με την αγωνιστική απειθαρχία που στοιχίζει στην άμυνα.
Είναι θέμα του Τσίσκο Μουνιόθ να διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο το ρόστερ, ανεξαρτήτως ονομάτων έτσι ώστε στο γήπεδο να βρίσκονται αυτοί που λειτουργούν για το καλό της ομάδας.
Χαράλαμπος Παρπεττάς
