Ακούγεται σοκαριστικό αλλά το πιστεύω ακράδαντα ότι είναι καθαρά θέμα τύχης το γεγονός ότι δεν είχαμε μέχρι τώρα νεκρό από τα επεισόδια στους αγώνες ποδοσφαίρου. Τόσο η πολιτεία-αστυνομία, όσο και η ΚΟΠ με τα σωματεία, αδυνατούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ασφάλειας στα γήπεδα.
Η κάρτα φιλάθλου… «δούλεψε» όσο οι οργανωμένοι ήταν εκτός γηπέδου. Με την επιστροφή τους στα γήπεδα ξεγυμνώθηκε η ανικανότητα της πολιτείας να εφαρμόσει το νόμο. Όπως γίνονταν θλιβερά επεισόδια πριν την κάρτα φιλάθλου, έτσι γίνονται και μετά την κάρτα από την στιγμή που αποφάσισαν να επιστρέψουν οι οργανωμένοι.
Χιλιάδες κόσμου πίστεψε (και έβγαλε την κάρτα) ότι με τον τερματισμό της ανωνυμίας, θα μπει ένα τέλος στις ασχήμιες και στον κίνδυνο που ελλοχεύει για την σωματική του ακεραιότητα με την επίσκεψη σε ένα γήπεδο.
Και τι βλέπουν οι πραγματικοί φίλαθλοι; Αλήτες να μπαίνουν στο γήπεδο και να παίζουν ξύλο. Να σπάζουν καρέκλες, να μεταφέρουν φωτοβολίδες, καπνογόνα και κάποιες φορές να τα πετάνε στον αγωνιστικό χώρο. Να γίνονται «ντου» στα γήπεδα από κουκουλοφόρους. Άτομο που συνόδευε διοίκηση ομάδας να βγάζει μαχαίρι στην κερκίδα. Και το χειρότερο; Όχι μόνο δεν προλαμβάνονται κάποια περιστατικά αλλά ελάχιστοι από τους δράστες συλλαμβάνονται.
Το κράτος αδυνατεί να εφαρμόσει το νόμο και προτείνονται λύσεις που επιβεβαιώνουν ότι σε παιχνίδια υψηλού κινδύνου υπάρχει αδυναμία στο να διεξαχθούν με ασφάλεια. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για την κουβέντα που γίνεται για την απαγόρευση μετακίνησης. Σαφώς με οπαδούς μόνο της μίας ομάδας θα είναι ευκολότερα τα πράγματα όμως αυτό δεν είναι η λύση.
Δυστυχώς με την ίδια ελαφρότητα αντιμετωπίζει το θέμα η ΚΟΠ. Ο Αθλητικός Δικαστής της ομοσπονδίας αρκείται κυρίως στα πρόστιμα ακόμα και σε σοβαρά παραπτώματα. Αποκορύφωμα τα τελευταία πολύ σοβαρά επεισόδια που έγιναν στο Τσίρειο με την 15λεπτη διακοπή αγώνα επειδή έπαιζαν ξύλο κάποιοι οπαδοί του Απόλλωνα με κάποιους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ.
Οι δύο ομάδες την έβγαλαν με πρόστιμα και ποινή διεξαγωγής ενός αγώνα κεκλεισμένων των θυρών, με αναστολή μέχρι το τέλος της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Ο Αριστοτέλης Βρυωνίδης εξευτέλισε τον θεσμό του Αθλητικού Δικαστή με τις αποφάσεις του.
Όταν σε τόσο σοβαρά επεισόδια δεν επέβαλε ποινές κεκλεισμένων των θυρών, δημιουργείται η απορία για το ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιβάλλονται οι τιμωρίες. Οι ομάδες θα πρέπει να νιώθουν τις τιμωρίες, έτσι ώστε να λάβουν πιο δραστικά μέτρα, για τους δικούς τους οπαδούς.
Δυστυχώς δεν υπάρχει από κάπου να πιαστεί κάποιος και να πιστέψει ότι μπορεί να βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Ασχολούμαστε για λίγες μέρες μετά από ένα σοβαρό περιστατικό, γίνονται συσκέψεις, παρασυσκέψεις, παίρνονται αποφάσεις με προχειρότητα, χωρίς πλάνο και μετά ξεχνάμε, σαν να μην συνέβη τίποτα. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλο και η ζωή συνεχίζεται.
Κανένας δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απέξω. Οι ευθύνες είναι μεγάλες σε πολιτεία, Αστυνομία, ΚΟΠ και σωματεία.
Η λαϊκή ρήση «κρύψε» να περάσουμε αποδίδει επαρκώς την πραγματικότητα. Η ανοχή και η έλλειψη λογοδοσίας δημιουργεί ένα πολύ επικίνδυνο συνδυασμό. Αν ο καθένας από αυτούς που έχω αναφέρει πιο πάνω, δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, η κατάληξη πιθανόν να είναι τραγική…
Χαράλαμπος Παρπεττάς
