Φεύγοντας από το ΓΣΠ μετά το τέλος του αγώνα με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εύκολα μπορούσες να… μυρίσεις στην ατμόσφαιρα την περηφάνια που ξεχείλιζε από τον κόσμο των πρασίνων. Τι και αν ήρθε η ήττα; Θαρρώ πως ήταν η πιο γλυκιά ήττα που θα μπορούσε να δεχθεί η Ομόνοια.
Μιλώντας για περηφάνια, οφείλω να πω πως αποχωρώντας από το γήπεδο είχα την τύχη να πέσω πάνω στους γονείς του νεαρού Χαραλάμπους. Ένιωσα την ανάγκη να τους δώσω συγχαρητήρια για την ανατροφή που έδωσαν στο γιό τους. Το πώς καταφέρνουν να τον κρατούν προσγειωμένο ενώ όλα τα φώτα πέφτουν πάνω του και μάλιστα πολύ απότομα.
Έβλεπες αυτή την περηφάνια στα μάτια του Πανίκκου και της Νάσιας. Τι πιο ωραίο για ένα γονιό να βλέπει το παιδί του να πετυχαίνει τα όνειρα του και να ακολουθεί το όνειρο του.
Πάνω στη συζήτηση, μου εξομολογήθηκαν κάτι που αξίζει αναφοράς. Ο Χάμπος, πριν από 4 χρόνια είχε πρόταση από ομάδα της Δανίας για να πάρει μεταγραφή και να ανοίξει τα φτερά του. Η απάντηση του; «Όχι, εγώ θα μείνω και θα παίξω στην Ομόνοια. Θα σας κάνω περήφανους». Όταν βλέπεις ένα γονιό να σου το λέει αυτό και να λάμπουν τα μάτια του, τότε απλά σωπαίνεις και νιώθεις την περηφάνια μαζί του.
Ο Χάμπος είχε την ευκαιρία να φύγει για το εξωτερικό από νωρίς. Να κάνει κάτι που για άλλους είναι όνειρο. Μα αυτός είχε όνειρο να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του. Πόσο δύσκολο φαινόταν πριν από 4 χρόνια όταν οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές;
Και όμως. Έσκυψε το κεφάλι, δεν τα έβαλε ποτέ κάτω, δούλεψε και να που ήρθε η στιγμή του. Και με πόση ωριμότητα προσεγγίζει τις εξελίξεις ένας νεαρός που καταφέρνει να πετύχει το όνειρο του ε; Θεωρώ πως ένας από τους λόγους που ο Χάμπος κάνει ότι κάνει και βελτιώνεται συνεχώς, είναι ο χαρακτήρας του. Το πόσο προσγειωμένος και ταπεινός είναι. Η ανατροφή που έχει.
Μια ιστορία που θα μπορούσε να λεχθεί με λιγότερες λέξεις, μα αν το έκανα αυτό δεν θα της έδινα την αξία που πραγματικά έχει…
Γιώργος Νικολάου
