Λέγονται και γράφονται πολλά για τον Τσέτιλ Ρέιχνταλ, ο οποίος είναι αλήθεια πως έχει και αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης για την… «αυτοκτονία» στο Δασάκι.
Σαφώς και ο Νορβηγός φταίει για την διαχείριση των αλλαγών του, το γεγονός ότι η ομάδα δεν βγάζει αυτοπεποίθηση, αλλά και τις αποφάσεις του με συγκεκριμένους παίκτες σε κάποιες θέσεις.
Αν κοιτάξει όμως κάποιος καλά το παιχνίδι θα προσέξει πως έγιναν και 2 χοντρά ατομικά λάθη που έδωσαν τα γκολ στον Εθνικό για τα οποία δεν ευθύνεται ο προπονητής, ενώ παράλληλα στο γκολ της Ομόνοιας που ακυρώθηκε φαίνεται να μην υπάρχει παράβαση.
Συνεπώς το πόσο φταίει ο προπονητής για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι υποκειμενικό. Το δεδομένο είναι ένα. Ο Ρέιχνταλ για διάφορους λόγους γίνεται δέκτης κριτικής για συγκεκριμένα πράγματα και αν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του θα πρέπει τουλάχιστον από εδώ και πέρα να δει τα πράγματα και λίγο διαφορετικά.
Για παράδειγμα ενώ έχει τρία αριστερά μπακ βάζει τον Παναγιώτου στη συγκεκριμένη θέση, χάνοντας έτσι ένα καλό στόπερ από την θέση που ξέρει καλύτερα, ενώ υστερεί επιθετικά από τα αριστερά. Παράλληλα η επιλογή του Φράνσον ως δεξί εξτρέμ δεν του βγαίνει. Το έκανε αναγκαστικά σε κάποια παιχνίδια, αλλά πλέον έχει επιλογές και δεν υπάρχει λόγος να επιλέγει εκεί τον Σουηδό. Είναι ένας βαρύς παίκτης, χωρίς ταχύτητα και κρατά πίσω την Ομόνοια στην επίθεση αγωνιζόμενος σε μια θέση που δεν του πάει. Παράλληλα θα πρέπει να εντοπίζει πιο γρήγορα τα λάθη και να κάνει παρεμβάσεις έγκαιρα από τον πάγκο.
Κακά τα ψέματα, η φετινή Ομόνοια έχει ταβάνι και για να φτάσει στο μάξιμουμ που μπορεί θα πρέπει να πάρει ότι καλύτερο από τον προπονητή αλλά και από κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά. Με κακή διαχείριση από τον προπονητή, εύκολα λάθη παικτών, εμφανίσεις χωρίς πάθος κ.τ.λ δεν θα βοηθήσουν ούτε την ομάδα ούτε τον εαυτό τους.
Γιώργος Νικολάου
