Κοιτάζοντας το παιχνίδι της Ομόνοιας με τον Οθέλλο, μου έκαναν εντύπωση οι κλασσικές ευκαιρίες που έχασε ο Κακουλλής από εξαιρετική θέση. Μιλάμε για φάσεις που θα τις τέλειωνε με ευκολία (τουλάχιστον κάποιες) και ένας απλός παίκτης.
Αν κοιτάξει κάνεις το πρόσωπο του Κακουλλή στο κοντινό που του έπιασε η κάμερα όταν έχασε μια ευκαιρία, θα δει ένα παιδί τρομαγμένο, χαμένο ψυχολογικά. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω διαφορετικά, αλλά το ύφος του μου έδωσε να καταλάβω ότι έχει πάνω του απίστευτη πίεση, απογοήτευση και πως γενικά δεν είναι καλά όσον αφορά την ψυχολογία του.
Πώς αυτό το παιδί που έβαλε με απίστευτη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση την τρομερή γκολάρα με την Καρμιώτισσα, έφτασε να είναι στα… πατώματα όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι;
Προσωπικά θεωρώ πως δεν έγινε σωστή διαχείριση στον παίκτη. Όταν ήταν στα κάτω του δεν προστατεύτηκε με αποτέλεσμα να μπαίνει μέσα και στο τέλος να «καεί». Μπήκε στους ώμους του μια απίστευτη πίεση που εκ του αποτελέσματος τον «έκαψε». Γιατί; Γιατί περίμεναν όλοι από αυτόν να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Με την Ομόνοια να έχει μόλις δυο σέντερ φορ και τον Ανσαριφάρντ να είναι κάτω του μετρίου, το βάρος στην επίθεση έπεσε σε ΕΝΑ ποδοσφαιριστή που ας μην ξεχνάμε πως φέτος ξεκίνησε για πρώτη φορά ως ο νούμερο 1 σέντερ φορ της ομάδας.
Ξαφνικά βλέπει τους Σεμέδο και Λοϊζου που έδιναν βοήθειες στο σκοράρισμα να φεύγουν για διαφορετικούς λόγους, ενώ έφυγε και ο Ανσαριφάρντ το ίδιο διάστημα με τον Σεμέδο. Ξαφνικά ΟΛΟ το βάρος στην επίθεση για μια συγκεκριμένη περίοδο έπεσε πάνω του και για ένα περίεργο λόγο και κακώς, η αποτυχία της Ομόνοιας να κερδίσει παιχνίδια προσωποποιήθηκε από μερίδα κόσμου.
Λες και έφταιγε ο Κακουλλής για τον κακό προγραμματισμό. Λες και έφταιγε για την έλλειψη επιλογών ή για την κακή διαχείριση που του έγινε. Λες και έφταιγε που για ένα μεγάλο διάστημα ήταν μόνος στην επίθεση. Λες και το ζήτησε να είναι μόνος στην επίθεση!
Και δεν έφταναν όλα αυτά για την ψυχολογία του, ξαφνικά είδε να έρχονται ΔΥΟ σέντερ φορ και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα πέρασε από το μυαλό του και πως μπορεί να ένιωσε. Και δεν λέμε πως δεν ήθελε σέντερ φορ η Ομόνοια, άλλο λέμε…
Προσωπικά ένιωσα άσχημα όταν είδα το πρόσωπο του Κακουλλή όταν έχασε την πρώτη ευκαιρία. Ένιωσα αυτή την πίεση, την απογοήτευση και την κακή ψυχολογική του κατάσταση. Ένα παιδί που φωνάζει για στήριξη και έχει ανάγκη το χειροκρότημα.
Να του στείλουμε από εδώ ένα μήνυμα, όπως και με τον τίτλο που παραπέμπει σε ένα γνωστό τραγούδι. Ξέρει ποιος είναι, ξέρει που μπορεί να φτάσει. Να συνεχίσει να δουλεύει γιατί σίγουρα έχει πράγματα να βελτιώσει και αν καθαρίσει το μυαλό του από όλα όσα πρέπει, στο τέλος θα βρει τον δρόμο του.
Όσο για όσους είναι γύρω του αλλά και τον κόσμο, δεν χρειάζεται να πούμε τι πρέπει να κάνουν. Θα το έχουν αντιληφθεί μέχρι τώρα.
Γιώργος Νικολάου
