Στο ποδόσφαιρο μπορούν να συμβούν τα πάντα. Νίκες, ήττες, ισοπαλίες, εμφανίσεις που ενθουσιάζουν τον κόσμο και εμφανίσεις που τον εξοργίζουν.
Όμως στο τέλος της ημέρας αυτό που θέλει ο κάθε οπαδός είναι να βλέπει την ομάδα του να προσπαθεί, να παλέυει, να ματώνει την φανέλα. Πλέον, οι εποχές που το όνομα και η ιστορία μιας ομάδας έπαιζε σημαντικό ρόλο σε μία αναμέτρηση έχουν παρέλθει. Καμία φανέλα δεν παίρνει νίκες αν στο χορτάρι δεν δείξεις θέληση.
Χθες στο «Παπαδόπουλος» και τον αγώνα της Ανόρθωσης κόντρα στον Ακρίτα είδαμε δύο ομάδες καταδικασμένες, να παίζουν σε ένα αγώνα χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον.
Από την μία η ιστορική Ανόρθωση που έμεινε εκτός στόχων να παρουσιάζεται σαν μια παρέα από σχολιαρόπαιδα, χωρίς πάθος, χωρίς ένταση. Ακόμα και όταν ο Χριστοφή σκόραρε και πολλοί θα περίμεναν η ομάδα να ανέβαινε για πολλά γκολ, ήταν λες και έσβησαν οι μηχανές.
Από την άλλη ο Ακρίτας που ζει την πρώτη του χρονιά στην Α’ κατηγορία και του χρόνου επιστρέφει στην Β’ κατηγορία, χωρίς να έχει να ελπίζει σε κατι, μόνο για την χαρά του παιχνιδιού και την τιμή του.
Αντεπιθέσεις, όρεξη για παιχνίδι, ατομικές ενέργειες και στο τέλος τρία γκολ και μία ιστορική νίκη.
Η ομάδα της Χλώρακας είναι παράδειγμα προς μίμηση, από την άλλη η Ανόρθωση προς αποφυγή.
