Το καλύτερο παιχνίδι στο κυπριακό πρωτάθλημα την φετινή χρονιά μέχρι σήμερα ήταν το Άρης-Πάφος 2-2 στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» για τον πρώτο γύρο.
Αυτό που το ξεπέρασε ήταν το τρίτο (φετινό) ραντεβού των δύο ομάδων, αυτή την φορά στην πρεμιέρα των πλέι-οφ στο «Στέλιος Κυριακίδης». Και πάλι 2-2 όπως στις 28 Νοεμβρίου στη Λάρνακα.
Σε εκείνο τον αγώνα ο Άρης ήταν ισοπεδωτικός στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε δύο γκολ και μπορούσε για περισσότερα όμως στο τέλος η Πάφος με την βελτιωμένη παρουσία στο δεύτερο ημίχρονο απέφυγε την ήττα.
Ψηφίστε στην έρευνα για την 5ετία του Γιώργου Κούμα στην προεδρία της ΚΟΠ
Στο σημερινό παιχνίδι ο ρυθμός και η ένταση ήταν ξανά σε πρωτοφανές επίπεδο για τα κυπριακά δεδομένα με την διαφορά ότι ίσχυε και για τις δύο ομάδες στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα.
Το ματς ήταν συναρπαστικό, ελκυστικό, απολαυστικό. Κυρίως για τον ρυθμό και τις εντάσεις. Η μπάλα κυλούσε πολύ γρήγορα στο χορτάρι και η μία φάση διαδεχόταν την άλλη κυρίως στο πρώτο ημίχρονο.
Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από αυτό που έβλεπες. Σε αντίθεση με άλλους αγώνες που σε κάνουν να βαριέσαι αρκετές φορές από το αργό τέμπο και τις διακοπές, ο αγώνας στην Πάφο έμοιαζε σαν ταινία δράσης με συναρπαστική πλοκή.
Εκτός από τα τέσσερα γκολ, είδαμε πάρα πολλές φάσεις τόσο για την Πάφο όσο και για τον Άρη. Είναι από τα παιχνίδια που όποιος κι αν ήταν ο νικητής θα ήταν δίκαιο και άδικο μαζί.
Ήταν ένας αγώνας που ενώ έγιναν λάθη και μάλιστα σοβαρά από τις άμυνες, αυτό που έκανε την διαφορά περισσότερο από όλα ήταν ο τρελός ρυθμός. Μόνο στον Άρη και την Πάφο υπάρχουν τόσο πολλοί παίκτες με χαρακτηριστικά που τους επιτρέπουν να παίζουν με αυτές τις εντάσεις.
Έχουν φυσική δύναμη, ταχύτητα, τρομερή φυσική κατάσταση, με αποτέλεσμα να παίζουν ένα ποδόσφαιρο σε άλλη ταχύτητα σε σχέση με τον μέσο όρο του κυπριακού πρωταθλήματος.
Χαράλαμπος Παρπεττάς
