Μεγάλη συνέντευξη στην ιστοσελίδα gazzetta.gr παραχώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ο πρώην άσος του Διγενή Μόρφου, του ΑΠΟΕΛ και του Ολυμπιακού αναφέρθηκε και στο πέρασμά του από την Κύπρο.
- «Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά που ένιωσα όταν αντίκρισα την Αμμόχωστο»
- «Το κοινό που έχει το ΑΠΟΕΛ με τη Δήμητρα Λιάνη» / Πώς κατέληξε στο ΑΠΟΕΛ κι ενώ είχε συμφωνήσει με την Ομόνοια
Ανάμεσα σε άλλα, είπε:
Ο Εθνικός Αστέρας πώς προέκυψε;
«Έμεινα 2-3 μήνες. Είχα χάσει τη μεταγραφική περίοδο. Νωρίτερα ξανάφυγα για την Αγγλία, για να δοκιμαστώ στη Γουόλσολ. Με το που φτάνω στο ξενοδοχείο, ο μάνατζερ που με έχει πάει στον Καναδά έχει πρόταση από το Μαϊάμι. Συμφωνούμε σε όλα και περιμένω μια ημερομηνία, να πάω για τις υπογραφές. Αν θυμάμαι καλά θα πήγαινα 13 Ιανουαρίου. Θα κάναμε και ένα φιλικό για τους ομογενείς, γιατί εκεί ήταν έντονο το ελληνικό στοιχείο. Παιδιά, μιλάμε για ένα γεγονός που με έχει στιγματίσει. Έχω πάει σε ένα ίντερνετ καφέ για να μάθω τα τελευταία νέα της ομάδας. Μιλούσα μαζί τους φυσικά, αλλά για να μην τους παίρνω συνέχεια, έμπαινα και διαδικτυακά να μάθω τι γίνεται με το κλαμπ. Τρεις μέρες πριν πετάξω φεύγει η ομάδα από το πρωτάθλημα. Νομίζω ότι κάτι έπαθα τότε. Ένα μικρό εγκεφαλικό, μια καρδιά, κάτι. Έκανα μια ώρα να συνέλθω. Έλεγα από μέσα μου “δεν με θέλει ρε γαμώτο”. Στράφηκα πάλι προς τα εδώ. Ο Εθνικός Αστέρας προέκυψε τελείως συμπτωματικά. Δεν με έδεσε τίποτα με αυτή την ομάδα. Ούτε το περιβάλλον, ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε ο προπονητής. Τραγική εμπειρία, Σπύρος Λιβαθηνός. Δεν υπάρχει στον προπονητικό χάρτη. Μετά ξεκινά ένα υπέροχο ταξίδι στην Κύπρο».
Κι εκεί έβαλες πολλά γκολ.
«Εκεί βίωσα την απόλυτη ευτυχία. Με αγάπησαν και τους αγάπησα πάρα πολύ. Πήγα σε μια ομάδα όπως ο Διγενής Μόρφου, μια ομάδα προσφυγική. Βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα. Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη ομάδα, μ΄έναν πρόεδρο, ο οποίος τήρησε όλες του τις υποσχέσεις και βοήθησε την ομάδα μέχρι το τέλος της θητείας του. Αν δεν έχεις ζήσει με τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν, δεν έχεις ζήσει τίποτα. Δεν θα ξεχάσω ακριβώς στα συρματοπλέγματα να κάθεται ένας άνθρωπος και να κοιτάζει το σπίτι του απέναντι και να κλαίει. Να το κάνει αυτό κάθε μέρα. Δεν θα ξεχάσω το Όρος, τον Πενταδάχτυλο, που γράφουν οι άλλοι στα τούρκικα “ελάτε να τα πάρετε”. Μια μόνιμη πρόκληση. Παίζω σε μια προσφυγική ομάδα, η οποία άλλες δύο φορές που έπαιξε στην Α’ Εθνική, έπεσε από το πέμπτο παιχνίδι. Εκεί ήταν πραγματική οικογένεια. Εκεί ήταν ό,τι πιο δυνατό συναισθηματικά βίωσα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Τσακώνονταν ποιος θα με πρωτοπάρει στο σπίτι του, να με φιλοξενήσει και να με ταΐσει.
Τσακώνονταν ποιος θα με πάει για καφέ. Για ένα μήνα δεν είχα πληρώσει τίποτα. Εγώ ανέβαινα ας πούμε στη Θεσσαλονίκη και τους έφερνα τα τρίγωνα. Πραγματικά ομάδα, γι’ αυτό και σωθήκαμε».
